Barszcz Sosnowskiego w Rusocinie

Niebezpieczne kaukaskie barszcze – barszcz Sosnowskiego i barszcz Mantegazziego – to monokarpiczne (zakwitające raz w cyklu rozwojowym i zamierające po wydaniu nasion) rośliny dwuletnie lub byliny. Oba gatunki są do siebie morfologicznie bardzo podobne. Uznawane są za jedne z największych roślin zielnych na świecie. Właśnie rozmiar jest ich najbardziej charakterystyczną cechą: wysokość (2-5 m), masywność liści, łodyg i kwiatostanów.
Osobniki juwenilne (młode) wykształcają tylko rozety liściowe. Pęd kwiatowy – łodyga wykształca się po 2-3 latach i wtedy rośliny kwitną i owocują – na ogół latem (czerwiec – sierpień). Jeden osobnik jest w stanie wydać kilkadziesiąt tysięcy nasion, które w krótkim czasie dojrzewają i ok. 90% z nich osiąga zdolność do kiełkowania wiosną. Większość spada w pobliżu rośliny macierzystej, co skutkuje powstaniem zwartych połaci rozet liściowych.
Zacienienie stanowi silny mechanizm eliminujący siewki innych gatunków. Sprzyja temu również wczesne kiełkowanie młodych barszczy przed rozpoczęciem wegetacji przez lokalnie występujące rośliny. Nasiona mają ponadto zdolność do rozprzestrzeniania się z wiatrem, wodą, zwierzętami oraz dzięki działalności człowieka.
Na przetrwanie barszczu ma jeszcze wpływ umiejętność opóźnienia kwitnienia w warunkach niekorzystnych – do momentu zmagazynowania wystarczających zasobów do owocowania oraz, w skrajnych przypadkach, możliwość samozapylenia.
Wszystko to, jak również wysoka płodność i duże zagęszczenie nasion w glebie (zdolnych do przeżycia przez dwa lata), bardzo duży procent kiełkowania oraz sam rozmiar, powodują stałe rozprzestrzenianie się barszczu.

Źródło: Wytyczne dotyczące zwalczania barszczu Sosnowskiego (Heracleum sosnowskyi) i barszczu Mantegazziego (Heracleum mantegazzianum) na terenie Polski